کتاب انگار خودم نیستم اثر یاسمن خلیلی فرد

ارنستو ساباتو

سرم را می چسبانم به شیشه ماشین. سعی می کنم به صدای بوق ممتد ماشین های پشت سر توجه نکنم. آخر، ساعت هفت و نیم عصر، وسط این شلوغی خیابان شریعتی، چه جای خراب شدن ماشین بود؟! ماشین های پشت سر همچنان بوق می زنند. مگر مسعود را نمی بینند که پیاده شده و سعی دارد بفهمد چه بلایی سر ماشینمان آمده؟! ماشین پشتی راه می گیرد. رد می شود و می رود. بعضی از ماشین های عقب تر هنوز بوق می زنند. چرا مردم متوجه نمی شوند؟ مگر مرض داریم که مخصوصاً ماشین را وسط این شلوغی متوقف کنیم؟! یعنی فکر می کنند با بوق زدن احتمال دارد نظرمان را عوض کنیم و ماشین را راه بیندازیم؟! شاید هم فکر کرده اند سر کارشان گذاشته ایم!
سعی می کنم نگاهم به آن طرف خیابان نیفتد. جایی بدتر از این برای خراب شدن ماشین وجود نداشت. پنج سال و هفت ماه است سعی می کنم از این خیابان رد نشوم و حالا ماشین در همین خیابان و دقیقاً در این نقطه خراب شده است.

سال ۸۸. بیمارستان ایرانمهر. تپش قلب. دلشوره. اضطراب. سیگار. آب یخ. دکتر آب پاکی را می ریزد روی دستمان: آنوشه زنده نمی ماند.